„Tego pokoju nie da się zjeść” Nicol Hochholczerovej to książka, która od dłuższego czasu rozpala dyskusje na Słowacji. Dzięki wydawnictwu Ha!art już 27 lutego poznacie ją i wy.
W naszym społeczeństwie istnieje wiele tematów tabu, o których lepiej nie mówić, bo to temat niewygodny, wstydliwy a czasem wręcz przerażający. Ale co, gdy w grze jest prawda? Też trzeba milczeć, bo prawda wyjdzie na jaw i zrobi się co najmniej nieprzyjemnie?
Tereza zakochała się w Ivanie. Wreszcie czuje się wysłuchana i wyjątkowa. Problem jest w tym, że Tereza ma dwanaście lat, a Ivan jest jej pięćdziesięcioletnim nauczycielem.
Nicol Hochholczerová to 23-latka, która mimo młodego wieku ma już spory bagaż doświadczeń życiowych, którymi postanowiła podzielić się w swoim debiucie.
Młoda autorka ujawnia intymne relacje między uczennicą a nauczycielem. Jednak o brutalnym znęcaniu się nie ma tu mowy, za „zgodą” dziecka kryją się korzyści, które jednak nie są za darmo. Autorka nie ukrywa, że to, co opisała w książce, naprawdę jej się przytrafiło.
Tego pokoju nie da się zjeść porusza nie tylko temat tabu, ale także pokazuje, zachowanie dorosłych i rodziców autorki, gdy dowiedzieli się o tym „związku”.
Zamieszanie wokół książki
Książka ta została nominowana do najważniejszej słowackiej nagrody literackiej Anasoft Litera, ale jednocześnie wywołała sporo zamieszania i dyskusji.
I słusznie.
Nagroda Literacka René, z podtytułem Anasoft Litera gimnazjalistów, zachęca młodzież do czytania i zapoznaje ją z wartościową współczesną literaturą. Przyznawana jest przez uczniów wybranych szkół. I właśnie ze względu na uczniów, po burzliwej debacie postanowiono usunąć nominację książki Hochholczerovej do tej nagrody. Głównym powodem była obawa przed pozwem, który ciągnąc się latami, doprowadziłby do upadku stowarzyszenia przyznającego te najważniejsze nagrody literackie. Jednocześnie nauczycielom, którzy chcieli przerobić tę pozycję z uczniami, zaproponowano bezpłatne spotkania, na których obecni byliby także specjaliści wyjaśniający niektóre kwestie zawarte w książce.
Jednak kontrowersje wokół książki przyniosły także odtabuizowanie tematu poruszanego przez autorkę i w końcu w mediach zaczęto nazywać rzeczy po imieniu.
Zwycięstwo prawdy
Na początku tego roku powieść Nicol Hochholczerovej trafiła na teatralne deski. Podjęcia tego trudnego tematu nie bał się Teatr Miejski w Żylinie. Z tekstu książki powstał monodram, w którym aktorka Iveta Pagáčová staje się narratorem i przewodnikiem w całej opowieści o relacji między dzieckiem a dojrzałym nauczycielem. Przedstawienie od kilku tygodni regularnie zapełnia salę żylińskiego teatru.
Fragment:
I jeszcze już zawsze będziemy razem, zawsze będę cię kochał.
A potem nigdy bym nie powiedział, że potrafisz tak ładnie całować.
Nie spodziewałeś się, że potrafię tak ładnie całować, teraz całymi dniami jestem z tego dumna, dumnie przechadzam się po szkole i myślę tylko o tym, jak to ja potrafię się całować, nauczyła mnie tego Silvia. Ciebie też by to zainteresowało, że Silvia, już niedługo ci o tym opowiem. Ale przykro mi, że nie chcesz się całować przed lustrem, nie chcesz patrzeć na nas razem, dlatego całujemy się na fotelu, między twoimi rzeźbami, między olbrzymią kulą z wbitym ostrosłupem, między rzeźbą, która nazywa się Schody do siebie, między młotkiem, który wbija sobie do trzonka gwóźdź, to jest chrześcijański młotek, mówię między pocałunkami, a ty mnie chwalisz jaka z ciebie mądra i dowcipna panna, i jeszcze jak pięknie się całujesz, już długo się tak z nikim nie całowałem.
Po szkole chodzę prosto do ciebie, opowiadam ci o tym, jak ojciec wchodził mi pod łóżko i spod tego łóżka krzyczał, że jest tam kurz, jak ty możesz mieć tam taki syf, tak krzyczał, ty głaszczesz mnie po głowie i mówisz ja bym takiego czegoś mojej córce nigdy nie powiedział, prędzej umarłaby mi dusza, i jeszcze ty mi tak przypominasz moją córkę, wiesz, jak to mnie przeraża, nikt nie może nas razem zobaczyć.
Po szkole chodzę prosto do ciebie, nie mam czasu na obiady, przynajmniej schudnę. Mój dziadek mówi, że gdyby nasze państwo stało na takich pewnych nogach jak moje, toby się nam dobrze żyło, a ja nie wiem, co ty sądzisz o moich nogach, na lewej mam siniaka od roweru i znamię, z którego rośnie jeden włos, wyciągam go pęsetą mamy. Przystawiam się do ciebie, bardziej prawą nogą niż lewą, a ty mówisz Terezko, nie trzymaj mnie tak, myślisz, że jestem z kamienia?
Pobolewa mnie pusty żołądek, nie dziwota, zjadłam tylko połowę drugiego śniadania Silvii, miała dzisiaj owoce z zamrażalnika, były jeszcze twarde jak kamień. Ssałyśmy je jeszcze podczas lekcji, pochylając głowy nad zeszytami. Ssałyśmy je, a po brodach ciekła nam ślina.
 | Tego pokoju nie da się zjeść
Tytuł oryginalny: Táto izba sa nedá zjesťAutor: Nicol Hochholczerová Tłumaczenie: Rafał Bukowicz Wydawnictwo: Ha!art Data polskiej premiery: 27.02.2023 Liczba stron: 160 |
|---|
Przeczytaj recenzję:
Notki biograficzne:
Więcej postów o literaturze słowackiej i książkach związanych ze Słowacją znajdziecie tutaj:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz