Dzisiaj mam dla Was nową odsłonę starego cyklu. Od dzisiaj zamiast 9 najlepszych zdjęć z danego miesiąca będzie cykl I to też jest Słowacja. Mam nadzieję, że dzięki tej zmianie lepiej poznać cieciekawe miejsca na Słowacji.
W związku z tym, że jestem tu już z Wami rok. A od 11 miesięcy dodaję miesięczne zestawienie 9 zdjęć ze Słowacji wraz z opisami miejsc/rzeczy na nich się znajdujących, postanowiłam zmienić nieco formułę tego swoistego podsumowania. Przede wszystkim od teraz będzie się ono nazywać I to też jest Słowacja (za pomysł na nazwę dziękuję K.Pilarskiej, którą możecie znać z posta: Katarzyna Pilarska: Aj to je Bratislava / To też jest Bratysława). Zmieni się także liczba zdjęć, bo czasem z racji braku czasu ciężko mi wyszukać aż 9 zdjęć i informacji do nich. To, co się nie zmienia to, to, że na zdjęciach będą przedstawione mniejsze i większe atrakcje turystyczne na Słowacji oraz to, że do każdej fotografii będzie dołączona informacja o danym miejscu, jego historii itp.
Plac Aksamitnej Rewolucji
16 listopada w Bratysławie przed budynkiem starej hali targowej (Stará tržnica), i obok Instytutu Polskiego, oficjalnie otwarto Plac Aksamitnej Rewolucji (Námestie Nežnej revolúcie). Plac ten wydzielono poprzez zmianę nazwy części Placu Słowackiego Powstania Narodowego (Námestie SNP).
Z inicjatywą zmiany nazwy części Placu SNP na Plac Aksamitnej Rewolucji latem wyszedł prezydent Bratysławy Matúš Vallo. Argumentował swoją propozycję tym, że Aksamitna Rewolucja, podobnie jak SNP, symbolizuje publiczny sprzeciw wobec totalitaryzmu i wyrażanie woli obywateli w sprawie wolności. Dodatkowym argumentem za wydzieleniem placu przed halą targową był fakt, że obecnie w tym miejscu można spotkać wielu młodych ludzi, plac ten dosłownie żyje wolnością. A jak pokazują wyniki ostatnich badań opinii publicznej, zwłaszcza młodym, trzeba przypominać, jak cenna jest wolność i demokracja, które raz wywalczone nigdy nie są zagwarantowane na zawsze.
Jeśli chcecie się dowiedzieć, dlaczego zmiany nazwy dokonano właśnie 16 listopada lub jaki przebieg miała Aksamitna Rewolucja w Czechosłowacji, to zapraszam Was do tego postu. Jeśli natomiast interesują was opinie Słowaków na temat 30 lat demokracji i wolności, to zajrzyjcie do postu: Aksamitna Rewolucja na Słowacji - 30 lat później.
Brama Wolności
Ku pamięci czterystu osób zabitych na granicy Czechosłowacji przy próbie ucieczki za żelazną kurtynę w latach 1945–1989, pod zamkiem Devín u zbiegu rzek Morawy i Dunaju 17 listopada 2005 roku oficjalnie odsłonięte pomnik nazwany Brama Wolności (Brána slobody). Autorem pomnika jest Peter Meszároš, a sam pomnik przedstawia bramę z widocznymi dziurami po kulach i wygiętą metalową kratą w środku.
Mauzoleum rodziny Andrássy
Mauzoleum rodziny Andrássy w miejscowości Krásnohorské Podhradie (Mauzóleum Andrássyovcov v Krásnohorskom Podhradí) to unikalny zabytek w stylu secesyjnym. Jest to ostatnie miejsce spoczynku hrabiego Dionýza Andrássy i jego żony Františki. Został zbudowany na zamówienie hrabiego w niewiarygodnie krótkim czasie (1903–1904), zgodnie z projektami monachijskiego architekta Richarda Berndla. Mauzoleum jest unikalnym dziełem architektury secesyjnej na Słowacji, inspirowanym sztuką wczesnochrześcijańską, bizantyjską i karolińską. W przeciwieństwie do większości innych secesyjnych zabytków na Słowacji jest to dzieło niemieckiego, a nie wiedeńsko-budapesztańskiego nurtu secesji.
Ciekawą postacią był sam Dionýz, który popełniając mezalians i poślubiając Františkę Hablawetz, córkę dyrektora konserwatorium wiedeńskiego, został wydziedziczony. Andrássy zrezygnował z tytułu i wyjechał do Monachium. Jednak po śmierci swojego brata i ojca został jedynym spadkobiercą majątku rodzinnego. Dionýz i Františka nie mieli dzieci, więc postanowili pomagać innym dzieciom, opiekowali się nie tylko sierotami, ale także wdowami, starymi oraz biednymi ludźmi. Dionýz Andrássy w rodzinne strony wrócił dopiero po śmierci żony w 1902 roku. Postanowił zbudować dla swojej żony wspaniały grobowiec - mauzoleum. W 1913 roku w secesyjnym mauzoleum spoczęło także jego ciało.
Ciekawą postacią był sam Dionýz, który popełniając mezalians i poślubiając Františkę Hablawetz, córkę dyrektora konserwatorium wiedeńskiego, został wydziedziczony. Andrássy zrezygnował z tytułu i wyjechał do Monachium. Jednak po śmierci swojego brata i ojca został jedynym spadkobiercą majątku rodzinnego. Dionýz i Františka nie mieli dzieci, więc postanowili pomagać innym dzieciom, opiekowali się nie tylko sierotami, ale także wdowami, starymi oraz biednymi ludźmi. Dionýz Andrássy w rodzinne strony wrócił dopiero po śmierci żony w 1902 roku. Postanowił zbudować dla swojej żony wspaniały grobowiec - mauzoleum. W 1913 roku w secesyjnym mauzoleum spoczęło także jego ciało.
A jak już jesteśmy przy miejscach spoczynku, to waszej uwadze polecam post o najpiękniejszych słowackich cmentarzach.
Czerwony Klasztor
Červený kláštor to nazwa wsi i zarazem największej atrakcji turystycznej na jej terytorium - klasztoru. Wieś leży u zbiegu rzeki Dunajec ze strumieniem Lipník na granicy z Polską, na północny wschód od Tatr Wysokich, w regionie zwanym Zamagurie. Od 2017 roku wieś ma status miejscowości uzdrowiskowej, leczy się tutaj schorzenia dróg oddechowych i natury dermatologicznej.
Historia wsi związana jest z klasztorem, który założył w 1319 r. Kakaš Berzevici, dziedzic i wówczas właściciel prawie wszystkich dóbr w północno-zachodniej części Spiszu. Pierwotnie gotycką zabudowę klasztorną w swoje dobra zyskał zakon kartuzów, a w XVIII wieku - kamedułów. W 1782 roku wskutek reform społecznych decyzją cesarza Józefa II - dekret o kasacie wszystkich męskich i żeńskich zgromadzeń zakonnych niezajmujących się szkolnictwem, pielęgnowaniem chorych i nauką - zakon został rozwiązany. Obecnie w budynkach poklasztornych jest muzeum i hotelik.
Spośród miejscowych mnichów najważniejsi dla słowackiej historii i kultury są: pochodzący z Polkowic mnich Cyprián (właściwie Franciszek Ignacy Jäschke), konstruktor i podróżnik, kolekcjoner roślin leczniczych, który zasłynął swoim zielnikiem (jego postać była także inspiracją dla filmu Legenda o Lietajúcom Cypriánovi) oraz Romuald Hadbavný - autor słownika łacińsko-słowackiego.
Mauzoleum rodziny Andrássy - na tyłach mauzoleum jest osobny grób ulubionego pieska Franciszki.
OdpowiedzUsuńA to ci dopiero ciekawostka! Dziękuję, że się nią podzieliłaś tutaj! :)
Usuń